Sinds 1965 heeft Paul Steenhauer een geschilderd oeuvre opgebouwd dat getuigt van een consistente opvatting over hetgeen hij onder schilderkunst verstaat. Dat is zijn streven om op een beperkt aantal vierkante centimeters de wereld te presenteren als een perfect ogende, maar ongrijpbare kosmos.   
 
Deze bestaat uit een compositie die associaties oproept met beelden van het klassieke landschap, want er is altijd een tweedeling in de opbouw van het schilderij: een horizon die een aarde en een hemel suggereert.
 
Het landschap is slechts een herinnering aan wat we daaronder plegen te verstaan. Er is geen leven onder noch boven de horizon. Er zijn alleen strak geschilderde kleurvelden, waarin soms geometrische vormen optreden. De wisselende horizon, die hoog, laag, in het midden of gebogen in het beeld ligt, bepaalt, de werking van deze velden die, ongeacht het formaat van het schilderij, peilloze ruimten oproepen. Al kijkend worden we opgenomen in een kosmische wereld die het landschap voorbij is.
 
De optredende geometrische vormen ritmeren de ruimten en met hun bescheiden aanwezigheid moduleren ze deze tot een samengaan van “natuur” en menselijk ingrijpen, waardoor een symbiose van beide wordt gerealiseerd. Door modulaties van licht, kleurschakeringen, vormveranderingen en door de gelaagde wijze van schilderen wordt het beeld verrijkt.  Dientengevolge krijgt zijn werk een sfeer van onaardse, dichterlijke geheimzinnigheid.
 
Precisie in uitvoering, bijzonder gebruik van kleur, een verrassende combinatie van landschappelijkheid en constructivistische elementen geven het werk zijn specifieke, eigen karakter, waardoor het zich onderscheidt. Het is geen gemakkelijk toegankelijk werk. Wie zich er echter in verdiept, laat het niet meer los. 
 
Drs. Hein van Haaren.
kunsthistoricus